Wild Flower

 Crawling for life underneath the yellow leaves

lie a soulful flower in despair.

Her spring days reminds that of a butterfly,

serving on vibrant flora

creating sweeter episodes of life.

Her petals made of  golden hues

evolved from a string of  catastropic events.

She meets the greatest Star

even after the darkest hours of life.

She stood with a trunk as tough as the spine,

fierce through seasons.

Her green leaves guide her like guardian angels

bouncing the chaotic wind.

Her roots, the strongest of all,

spread through thr bittersweet obstcales,

slowly yet undefeatedly.

But as the seasons went

her thirst to live dried.

She embraced the disasters and

let herself engulf the drought

Day by day her petals descended

the leavves shed and the roots shrinked.

The chaos burnt her body; made her slump before the Sun.

Her vibrance that once echoed remained silent

The ecstatic soul fell down one day,

marking the final episode.

But her resilient spirit never left,

reminded that she would have enough courage

to rise and grow back and bloom,

for she is a wild flower that never gets doomed.

~A                                                                          

NATURE'S MEDICINE

 I woke up from the thoughts haunting down my spine,

to the sound of the earth's rhythm, the drizzling rain.

Seized in her zephyr, I lost all my agony

to leap up just as the mahogany.

In times of despair, she showed me the spectrum of colors,

reminding that I am made of wonders.

She marked her presence when I kissed my love,

furnishing us with orange and red hues above.

I knew my affair with her grew beyond with my love,

as she sobbed with her drizzles beside me after his departure

calming me as she shed her leaves yonder. 

 Slowly I evoke myself just like the thunder

strong and ready to conquer,

and there she, is greeting me with cherry blossom

suggesting me to revolve with freedom.

She healed me from all the bruises,

lead me the path with her rays

and shaped me as beautiful as summer.

പ്രിയപ്പെട്ടവൾ

ഇത് ഒരു ക്രിൻജ് ലേഖനം ആയിട്ടു നിങ്ങൾക്ക് തോന്നും എന്ന വാർണിങ് ഞാൻ ആദ്യമേ തരുന്നു.  

വളരെ പണ്ട്, അതായത് ഞാൻ മൂന്നിലോ മറ്റും പഠിക്കുമ്പോൾ കൂട്ടുകാരുടെ കൂടെ ക്ലാസ്സിലിരുന്ന് സംസാരിക്കുമ്പോൾ ആണ് ആ വിഷയം വന്നത്. "നിനക്ക് ആരെയാ കൂടുതൽ ഇഷ്ടം ? അച്ഛനെ ആണോ അമ്മയെ ആണോ?". ഭൂരിഭാഗവും പെൺകുട്ടികൾ ഒന്നും ആലോചിക്കാതെ തന്നെ അച്ഛൻ എന്ന് പറഞ്ഞു. അതിൽ ഞാനും ഇണ്ടായിരുന്നു കേട്ടോ. അന്നൊക്കെ ഖത്തറിൽ കഷ്ടപ്പെട്ട് ജോലി ചെയ്ത് രണ്ട് വർഷം കൂടുമ്പോ കാണുന്ന അച്ഛൻ ജീവനായിരുന്നു. കണ്ടു തീരുന്നതിനു മുൻപേ രണ്ട് മാസം കടന്നു പോവുകയും ചെയ്യും. അച്ഛൻ എന്നാ വരാ എന്നുള്ള ചോദ്യം  സ്ഥിരമായി ഞാൻ ചോദിക്കും. ആ പ്രായത്തിൽ ഡെയിലി കാണുകയും ഇടക്ക് ആണെങ്കിൽ പോലും വഴക്കും അടിയും തരുന്ന അമ്മയ്ക്ക് ഉള്ള സ്ഥാനം അച്ഛനെയും ചേട്ടനെയും കഴിഞ്ഞ് മൂന്നാമതായിരുന്നു. അച്ഛൻ വരുന്നതിന്റെ തലേന്ന് എനിക്ക് ഊണും ഉറക്കവും ഉണ്ടാകില്ല. എന്നാൽ ആ ആവേശം രണ്ട മൂന്ന് ദിവസം കഴിഞ്ഞാൽ തീരും. കാരണം വേറെ ഒന്നും അല്ല അച്ഛൻ ഭയങ്കര സ്ട്രിക്ട് ആയിരുന്നു. മീൻ കഴിക്കാത്ത എന്നെകൊണ്ട് കരഞ്ഞു  മീൻ തീറ്റിപ്പിചിട്ടെ അച്ഛൻ ചെയറിൽ നിന്നും എണീക്കുകയുള്ളു. മീൻ കുറച്ച തിന്നിട്ട് എണീറ്റോ എന്ന പറഞ്ഞ് എന്നെ രക്ഷിച്ച അമ്മ അപ്പോ രണ്ടാമത്തെ സ്ഥാനത്തിൽ എത്തും. എന്നാലും അച്ഛന്റെ സ്ഥാനം ഒന്ന് തന്നെ. പിന്നെപ്പിന്നെ പ്രായം കൂടുന്നതിന് അനുസരിച്  ബോധവും ബുദ്ധിയും വച്ച് തുടങ്ങി..അച്ഛൻ വീട്ടിൽ സ്ഥിരമാവുകയും ചെയ്‌തു. അപ്പോഴാണ് സ്ഥാനമാനങ്ങളിൽ വ്യത്യാസം ശെരിക്കും വന്നു തുടങ്ങിയത്. 

അങ്ങനെ കൗമാര പ്രായത്തിന്റെ അവസാന വർഷങ്ങൾ ആയി. സ്കൂളിലെ പഠിത്തം കഴിഞ്ഞ് ചില കാരണങ്ങളാൽ എനിക്ക് എൻട്രൻസ് കോച്ചിങ്ങിനു പോവേണ്ടി വന്നു. അതായിരുന്നു ഒരു വഴി തിരിവ് . നിങ്ങൾ വിചാരിക്കും അവിടെ വച്ച് സംഭവബഹുലമായ പല കാര്യങ്ങളും നടന്നിട്ടുണ്ടാവും എന്ന്. പാക്സേ അധൊന്നുമല്ല രണ്ടാം സ്ഥാനത് കഷ്ടപ്പെട്ട് എത്തിയ അമ്മ പാമ്പും കോണിയിലെയും പോലെ ഒറ്റ അടിക്ക് പാമ്പ് വിഴുങ്ങി ഏറ്റവും അവസാനത്തെ നിലയിൽ എത്തി എന്റെ ജീവിതത്തിൽ. ആ ഒരു വർഷത്തെ ഞങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള ഇടപെടൽ കാരണമാകും എന്നതാണ് എന്റെ ഒരു നിഗമനം. ഞാൻ സ്നേഹിച്ചതിൽ ഏറ്റവും അവസാനത്തെ വ്യക്തി എന്നത് മാത്രമല്ല ഒരു ശത്രുവും ആവാൻ തുടങ്ങി 'അമ്മ. ഫ്രണ്ട്സിന്റെ വീട്ടിലേക്ക് പോലും വിടാൻ മടിയുള്ള 'അമ്മ എനിക്ക് എവിടെ പോവാനും അനുവാദം തന്നുതുടങ്ങി. അമ്മക്കും എനിക്ക് തോന്നിയ പോലെ ഒരു മടുപ്പ് വന്നുതുടങ്ങി എന്ന തോന്നുന്നു. അതുപോലെ ആയിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ ഇടയിൽ ഉള്ള തല്ലുകൾ. തിരിച്ച ഒന്നും പറയാതെ എല്ലാം കേൾക്കുന്ന ഞാൻ 'അമ്മ ആയിട്ടുള്ള വഴക്കുകളിൽ എതിർത്തുപ്പറയാൻ തുടങ്ങി. അങ്ങനെ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും വെറുപിച്ച് ആ വര്ഷം അങ്ങനെ തീർന്നു. ആരെ കൊന്നാലും  വീട്ടിൽ നിന്ന് പാടിക്കില്ലന്ന് ഞാൻ ഉറപ്പിച്ചു. അമ്മക്കും വെറുത്തോണ്ടായിരിക്കും അതിനും ഒന്നും എതിർത്തു പറഞ്ഞില്ല. അങ്ങനെ ആണ് എനിക്ക് എറണാകുളത്ത്‌ ഉള്ള ഒരു പ്രമുഖ കോളേജിൽ BASLPക്ക് അഡ്മിഷൻ കിട്ടിയതും ഹോസ്റ്റലിൽ നാല് വര്ഷം നിന്ന് പഠിച്ചതും. 

ആദ്യ കാലങ്ങളിൽ ബാക്കി ഉള്ള കുട്ടികൾ ഡെയിലി വീട്ടുകാരെ വിളിച്ചു സംസാരിക്കുന്നത് കണ്ട് ഞാൻ ചിന്തിക്കും "ഇതെന്താ എനിക്ക് മാത്രം ആണോ ഇങ്ങനെ വീട്ടുക്കാരോട് സ്നേഹം ഇല്ലാത്തത്" എന്ന്. വല്ലപോലും മാത്രം വീട്ടിൽ വരുന്ന എന്നോട് പിന്നെ 'അമ്മ അധികം വഴക്കിന് വരാറില്ല. ഞാനും കൂടുതൽ അങ്ങൊട് ചെന്ന് ശല്യപെടുത്തുകയും ഇല്ല. 

അങ്ങനെ ഇരിക്കെ ആണ് ഓർക്കാപ്പുറത് അടി കിട്ടിയപ്പോലെ covid 19 ന്റെ വരവും lockdownഉം. 

to be continued...

THE ANSWERS

why do you love 

when all you get back is hatred?

why do you make them smile

when all you do is cry?

why do you like the night so much

that all it gives you is darkness?

why do you crave the sunsets

when it reminds to go home?

why are you so fond of colors

when it gets all messy?

why is it you have a weakness for beach

for its all noisy and salty?

why do you want to be a nomad

when you have shelter under your own roof?

Because to love is to heal myself.

To make a fellow being happy,

is the way I become happy.

I like the night because I devote the moon,

as it shines all through the darkness.

I crave the sunset as it beholds a beautiful picture,

just like a family portrait.

Colors are messy like my thoughts,

so do they illustrate my idea.

I am obsessed with the high tides,

as long as it calms me enough.

I attract a nomadic life because,

its all about breaking the bubble!

 ~ random 4:00 am thoughts by A 

Sunshine on a Rainy Day

To my heart.

The warmth u gave with ur rays were what she yearned for.,

For ever chances u took she gave u more pieces of her heart.

She never knew that she would fall for u

for all your imperfections, for all your faults

but she craved for u more,

Because u brought the child back

even when she couldn't search for her.

Despite all the no's, she waited for the yes

She longed to drizzle u with all her kisses

Because she knew that one day u would kiss her back 

for all that remained was her love for u.

You were the odd that she was desperate to have,

yet she stood there not holding you 

as the child was too frightened for she might lose another.

Still perched because she knew you would kiss back.

Sometimes life throws a flip

and shows a being to grip.

Those scratches and bruises were out of sight,

and she never failed a smile outside

but a peculiar one came to sight

to walk with beside.

Maybe he was yet another raindrop, she thought,

falling on her grounds

but it was  the sun itself striking a monsoon evening,

to hug her ground with warmth.

At times when she felt the passion to withhold,

she would fill it with full stops.

there he stood with his rays of love

to re fill the void.

The force held on to her heart

to stand firm in the drought and in the storm

because the sun shining on her was all she needed.

But its time to leave; to be apart,

at no time she will stop the fondness,

as long as she believes the sunshine will embrace

the earth when in need.

                                                                                                                                    

                                                                                                                                      -A

 

THE LEARNING THEORY

 

Childhood is such a blessing in a human's life cycle. It is contemplated as a concrete level. Everything you learn and observe in childhood is reflected in the next phases of your life. Adulting is a trial and error period where you learn things with experiences. While adulthood is where you face the stirring realities, childhood is nonage, salad days in one's life. 

Despite the fact that it is the most innocent timeline, childhood is the learning period which forms the base and backbone of the rest of life. whatever you do, whatever u go through and whatever u experience, bounce back in the late period. Whatever trauma a human go through in this time, remains deeper inside the heart unhealed.

How do one go through trauma in the childhood? Majority of childhood memories is immerse with caretakers and the loved beings. 

Caretakers can directly and indirectly shape the young ones. They are like a portion of clay, which can be moulded to any form, but mind you, the moulding depends on our skills. Trauma cannot always be an intense one, there are instances which can impact the little minds very much. Juvanille mind is very much flexible such that they attract any situations. They  are tremendously influenced by the caretakers. whatever we provide them, they absorb it fully and respond with negative or positive feelings.

As told earlier, childhood is the fruitful season of life and how much the adults nurture, yields the sweetest fruit.